Zonovergoten Zürich met één wolkje aan de lucht

En toen brak de zon door in Zürich en voor even was hij niet meer weg te slaan. Het dagelijks leven bestond uit een aaneenschakeling van ‘ups’. Zowel Isabel Schrijft als Isabel Studeert waren ‘on the roll’ en het Zürichse leven liep als een trein. Daaf en ik sloegen natuurlijk geen moment over om gedurende de vrije dagen hier volop van te genieten met picknicks aan het meer, bezoekjes aan fijne terrassen en uurtjes in de avondzon boven op de bankjes bij de universiteit.

Ook hadden we onze eerste afspraak met echte Zwitserse vrienden. Het betrof Ivan, een oude vriend van David uit Australië waar we op onze doorreis zelfs nog een aantal memorabele nachten hadden doorgebracht. Inmiddels woonde hij samen met zijn vriendin Elena in Zwitserland en waren we er na zes weken eindelijk in geslaagd om een datum te prikken voor een etentje. Daaf en ik trokken onze feestoutfit uit de kast en gingen op weg naar AURA, een hip restaurant waar ik een leuke recensie over gelezen had en eentje die bovenaan onze restaurants-to-do-lijst stond.

We hadden een hele gezellige avond met heerlijk eten en veel te lekkere wijn. Ivan en Elena waren van oorsprong Russisch maar hadden beiden lang in Australië gewoond. Deze twee tegenovergestelde culturen vormden een grappige combinatie en zo hadden we te maken met hele lieve, ingetogen en tegelijk open mensen. Om een middelpunt te vinden tussen hun beider werk waren ze de week daarvoor naar Olten verhuisd, een nietszeggend stadje tussen Zürich en Bern. Natuurlijk werden we uitgenodigd om daar te komen eten en dat was nog niet alles want enthousiast geraakt door de gezelligheid kwam Ivan op het idee om ons een weekend mee te nemen naar het appartement van zijn ouders in Parijs. En daar zeiden wij natuurlijk geen nee tegen… Dus voor de avond ten einde was stonden er twee uitjes in de planning met onze echte Zwitserse vrienden!

          

Mijn discussieklasje en mijn werk voor de Oranje Koe liepen bijna ten einde maar ik hoefde niet te treuren want Isabel Schrijft was lekker bezig. Na een maand schaven en herschrijven was mama’s website eindelijk online en hij zag er lekker fris uit. Ook had ik een folder voor haar ontworpen die nu bij de drukker lag. Allemaal leuke en leerzame klusjes waar ik als echte netwerker Facebook en LinkedIn dagelijks van op de hoogte hield.

      

En niet zonder succes want via Facebook sleepte ik een grote opdracht binnen. Door een klein en persoonlijk evenementenbedrijf werd ik benaderd om hun website teksten te herschrijven en geregeld Facebook en LinkedIn posts te plaatsen. Een super leuke en uitdagende opdracht die mij maar liefst een maand lang van constant werk en inkomsten voorzag. Hoe ik daarna verder zou moeten wist ik nog niet, maar het gaf me in ieder geval vertrouwen en een kleine buffer om op voort te bouwen. Isabel Schrijft werd gezien!

       

Aangemoedigd door deze gelukjes trok ik de stoute schoenen aan en stuurde een persoonlijk bericht aan de hoofdredactrice van het nieuwe F.A.L.L. Magazine. In mijn eerste studiejaar bij Nederlands was ze een werkgroepgenootje geweest, daarna was ze geswitcht en inmiddels had ze haar eigen tijdschrift opgericht. Een super gewaagde stap waar ik veel bewondering voor had. Ik wist niet hoezeer het storm liep met de inhoud van haar blad, maar ik besloot haar te laten weten dat ik graag een bijdrage zou willen leveren in de vorm van een reisverhaal of een artikel over de hotspots van Zürich. Tot mijn grote verrassing kreeg ik een hele enthousiaste reactie terug. Ze was erg geïnteresseerd in een reisverhaal van mijn hand, dus ze liet er geen gras over groeien. Mijn bijdrage zou gepubliceerd worden in het derde nummer dat uit zou komen in augustus, twijfel en kracht was daarvan het thema. Zodra ik dit hoorde ging er een belletje rinkelen in mijn hoofd: de vliegende start van mijn reis, de allereerste dag met het verdrietige afscheid en daarna de ontmoeting met de Belgen, het varen en de Wodka, was er geen passendere anekdote denkbaar? Voor de tweede keer begaf ik me in de stoute stappers en mailde haar mijn idee. Ik schreef dat ik het echter zonde zou vinden als ik door de keuze voor deze specifieke anekdote haar lezers niet zou kunnen inspireren met alle prachtige landen die ik bezocht had. Daarom opperde ik het voorzichtige idee om dit verhaal van mijn eerste dag het begin te laten zijn van een reeks waarin ik iedere maand een stukje van mijn wereldreis uit de doeken zou doen. Brutaler kon natuurlijk niet maar het waren allemaal belangeloze bijdragen die ik zou leveren en bovendien was niet geschoten altijd mis. En toen was daar haar verlossende antwoord: ze vond het een perfect idee en keek uit naar mijn eerste verhaal. Ik stuiterde toen ik het las. Dit betekende voor het komende jaar iedere maand een publicatie! Zo zou ik stapje voor stapje enige bekendheid kunnen verwerven en op die manier mijn naam als freelance schrijfster kunnen vestigen. Dit was opnieuw een vliegende start.

      

Voortzwevend op deze stroom van goede dingen kreeg ik de uitslag binnen van de IELTS test. Een Engelse taaltest om de toegang tot mijn Research Master veilig te stellen. Tot mijn grote opluchting had ik hem uitstekend gemaakt en was daarmee officieel toegelaten tot de opleiding. In diezelfde week liep ik tegen een vacature aan die al sinds vorige jaar in mijn hoofd zat: student-assistent op de redactie van de nieuwsbrief van de Geesteswetenschappenfaculteit. Ik schreef een knallende motivatie en werd uitgenodigd voor de tweede ronde. Helaas bleek de commissie allerminst flexibel: ik moest terug vliegen voor het gesprek of van mijn deelname afzien. Ik vond deze houding voor een doodgewone student-assistent-vacature van tien uur in de week nogal cru, maar tegelijk zou dit baantje voor mij de perfecte oplossing betekenen voor alles: naast mijn theoretische master een praktische schrijfbaan voor een jaar met voldoende inkomsten om net van rond te kunnen komen. Ik zou twee interviews per maand afnemen en twee rubrieken van de nieuwsbrief schrijven. Dit betekende een schat aan ervaring opdoen. Ik moest dit baantje hebben! En zo besloot ik de commissie tegemoet te komen en terug te vliegen. Ik nam deel aan een bijzonder leuk gesprek waarin ik in staat was mijn enthousiasme en gedrevenheid kenbaar te maken en mezelf goed voor te stellen. Het gesprek werd gevolgd door een schrijfopdracht waarvoor ik exact dertig minuten de tijd had. Het werd tijdnood en tot mijn grote spijt kon ik niet iets inleveren waar ik achter stond. Ik was dus allerminst tevreden maar hoopte dat ik hen in het gesprek had kunnen overtuigen. Diezelfde middag nog ontving ik een email: ze hadden lang getwijfeld en vonden mij een zeer goede en geschikte kandidaat, maar hun keuze was gevallen op iemand anders die een onberispelijke schrijfopdracht had ingeleverd. Tweede. Ik baalde als een stekker en de teleurstelling kwam mijn oren uit, maar ik realiseerde me ook dat het bijna te mooi was geweest om waar te zijn. Ik moest hoop houden en erin geloven dat er nog iets anders op mijn pad zou komen dat tenminste bijna net zo leuk was. Bovendien kon ik altijd volgend jaar nog een sollicitatiepoging doen voor deze functie als ik hem dan nog niet vergeten zou zijn…

Ondertussen was de zon in Zürich blijven schijnen en kon ik dus op een feestelijke manier afscheid nemen van mijn discussieklasje en De Oranje Koe. Met mijn discussieklasje organiseerde ik een picknick in de tuin van de universiteit waarbij iedereen iets meenam. Zo zaten we gezellig met z’n vieren te genieten van prosecco, ijsjes, kersen en oer-Hollandse stroopwafels. Voor deze laatste keer had ik geen discussieonderwerp bedacht, we kenden elkaar inmiddels goed en konden de namiddag vullen met gezellige kletspraat over de vakantie, festivals en andere zomerse bezigheden. Ik vond het erg leuk om op zo’n ontspannen manier nog een middag door te brengen met Olivia, Priska en David, al met al zou ik ze toch rekenen tot mijn beste Zürichse kennissen. Daarom vond ik het jammer dat ons knusse klasje ten einde kwam, maar met een zonnige einde als dit kon ik natuurlijk niet treuren.

       

Ook het schoolseizoen van de Oranje Koe was bijna afgelopen, dus om het jaar vrolijk af te sluiten werd er een barbecue georganiseerd. Zo reisde ik op een vrijdagavond met een pastasalade onder mijn arm af naar Küssnacht, het weelderige kanton van Zürich. Ik werd warm ontvangen door de juffen en meesters van De Oranje Koe waarvan ik slechts de helft kende omdat er twee vestigingen waren. De vriendelijke directeur die dit jaar afscheid zou nemen hield een ontroerende speech waarin hij tot slot iedereen bedankte, ook ik werd specifiek bedankt voor mijn inzet, mijn belangeloosheid en mijn gezelligheid. Na dit zware moment werd de lucht opgehelderd met een knapperende barbecue en heerlijke rode wijn. Het was leuk om op deze manier het team wat beter te leren kennen. Eigenlijk waren het vooral expat-vrouwen die ‘ook iets deden’, maar ze droegen De Oranje Koe allemaal een warm hart toe en waren zeer betrokken. Ik had leuke gesprekken over de meest uiteenlopende expat-locaties van Dubai tot Indonesië, India en vele steden in Zwitserland. Dit was een apart wereldje waar ik mezelf gelukkig (nog) niet toe rekende, maar ik vond het leuk om er vanaf de zijlijn kennis mee te maken.

       

Ook toen mama en papa om dubbelzinnige redenen onverwachts een bezoekje kwamen brengen aan Zürich scheen de zon nog volop. Dit betekende weer een weekend genieten van de zon en de Zürichse horeca. Dit gaf Daaf en mij de mogelijkheid om een paar tentjes af te tikken op onze lange en zorgvuldig geadministreerde restaurants-to-do-lijst. Zo genoten we een lichte lunch op het deftige terras van Baur au Lac dat heerlijk in de beschutting lag van mooie groene bomen en bloemen.

       

In de avond dronken we als aperitief een goed glas wijn in de tuin van Rigiblick met uitzicht over Zürich, terwijl Daaf en papa uitrustten voor het aansluitend diner.

        

Tot slot schoven we bil aan bil op het knusse terrasje van Isebahnli, het Italiaanse delicatesse restaurantje bij ons om de hoek. Hier waren ze bijzonder goed in het serveren van eenvoudig maar perfect bereide gerechten in een simpele ambiance voor een onvoorstelbare prijs. Het zorgeloos genieten werd ruw verstoord toen er een onverwachte bom gedropt werd. De kok moet raar gekeken hebben hoe vier snikkende mensen hun hoofdgerechten koud lieten worden en tranen wegspoelden met slokken dure wijn. Ondanks het verdriet waren de knuffels aan tafel niet van lucht en zou ik deze avond nooit meer vergeten. Mijn grote wens was dat ik hier op een dag op terug zou kunnen kijken met een lach en een traan, want los van alle ellende was de situatie bijzonder tragikomisch en karakteristiek voor ons unieke en liefdevolle viertal.

         

Zelfs met de donderwolken van de bom nog boven onze hoofden bleef de Zürichse zon koppig schijnen. Zo brachten we een rustige middag door in het park waar het afgeladen vol was met straatmuzikanten, bikini’s, dikke buiken en rokende barbecues.

        

Met z’n vieren aten we een heerlijke lunch in ‘Fischstube’. Een rustieke vissershut met heerlijke loungebanken waar je je alleen met het meer waande. We keken hoe mensen ronddobberden op opblaasboten, hoe vrouwen stug hun man lieten peddelen in kano’s en hoe deftige mensen met de neus omhoog in vol ornaat hun middag doorbrachten op hun zeiljacht. Het was pure zondagse ontspanning.

        

Hierna  zochten we een lege vierkante meter op het overladen grasveld en voegden ons bij het gepeupel. Met bonkende muziek naast ons oor deden we een dutje en staken een voorzichtige teen in de koude Zürisee. Het smeltwater uit de bergen weerhield ons op deze dag niet om een eerste duik te nemen: een mijlpaal. Nog een moment dat ik niet snel zou vergeten en ik was blij dat zowel mama, als papa, als Daaf onderdeel waren van deze waardevolle herinnering.

         

En met deze ijskoude maar verfrissende plons kwam er een einde aan de aanhoudende Zürizon. Het grootste deel van mijn Züritijd zat erop en ik kon met een buitengewoon tevreden gevoel terugblikken. Ik had een voorzichtige start gemaakt en daarna langzaam mijn pad uitgestippeld. Nu twee maanden later kon ik concluderen dat ik mezelf goed gered had. Ik had kleine maar mooie werkervaringen opgedaan, ik had mijn ogen geopend voor de schoonheden van deze nieuwe stad en had dankzij Isabel Schrijft eindelijk alle rode cijfertjes op mijn bankrekening weggewerkt. Tegelijk was ik mij er terdege van bewust dat ik naar Zürich was vertrokken met een bepaalde basis die ik niet meer terug zou vinden wanneer ik thuis kwam. Zonder dat ik daar zelf voor gekozen had was mijn leven veranderd en het zou tijd kosten om daaraan te wennen. Maar ik had vertrouwen. Als ik alleen over de wereld kon reizen en een leven kon opbouwen in een vreemde stad, dan zou ik ook in staat zijn me aan te passen aan een nieuwe situatie en een nieuwe veilige basis te creëren waarin iedereen net zo gelukkig zou worden.